Czego nie zobaczyłaś

Ranali

*wchodzi ostrożnie, rozglądając się niepewnie* Można? Uznajmy, że mam wiersz. I załóżmy, że odważę się go pokazać. I hipotetycznie powiedzmy, że wcale nie jest tak zły, żeby gałki oczne wyskoczyły z oczodołów i zaczęły poszukiwania nowej lokacji.
Uhhh... może po prostu ja już go tutaj ło przedstawię. Jeszcze tylko słowem (lub kilkoma) wstępu dodam, że jest pisany o pewnych postaciach z serii... 10 punktów dla domu, który odgadnie jego bohaterów! :3

W jego oczach był mrok.
Z początku mały, ledwie dostrzegalny.
Nie dla ludzkiego oka.
Ale ty widziałaś.
Widziałaś także, że niknie, gdy uśmiechasz się.
Więc się śmiałaś.

Ale im więcej śmiechu twego, tym bardziej rósł mrok.
Bo gdy milkłaś, głód żądał więcej.
Więc śmiałaś się.
Śmiałaś się mocniej i radośniej.
A on patrzył.

Czas uciekał, przyszli inni.
Inni powiększali mrok.
I to widziałaś.
Czy się śmiałaś?
Jak najwięcej. Ale rozłąka przeciwniczką jest...
już śmiech nie wystarczał.

Z dnia na dzień, z roku na rok..
to rosło. Widziałaś bez wątpienia.
Bez wytchnienia trwałaś przy nim.
Bo się bałaś. Bałaś się o to coś.
Ten zły błysk w oku.
Trwałaś przy nim, a oni trwali też.
Twój śmiech walczył z nimi.

Lecz każdy śmiech kiedyś milknie.
Twój zamilkł wraz z feralnym słowem.
Ta nić, naderwana przez ciemność w oczach...
ona pękła. A ty to widziałaś.
Zobaczyłaś, jak rozpada się i znika.
I wiedziałaś, że nie wróci.

Czas już minął, ty dorosłaś...
I dopiero teraz wiesz, czego nie widziałaś.
Nie widziałaś tego błysku w oku.
Nie mrocznego, nie strasznego.
Ale jasnego i miłego.
Nie widziałaś tego ciepła,
nie widziałaś skrytej troski.
Nie widziałaś najważniejszego.
Bo zbyt dużo się śmiałaś.
A śmiech zamroczył cię.

___________

... Już. I to... tylko proszę nie rzucać pomidorami! Mogą być ewentualnie jakieś normalne owoce. Bo pomidorów się boję. Bo jak można nie bać się czegoś, czego praktycznie nie można zidentyfikować? Ani owoc, ani warzywo... ewenement.
Ale ad rem. Da się znieść?

die_Kreatur

Da się znieść?
Nie. Niestety, przykro mi.
Chciałabym za coś pochwalić, ale będzie tylko sekcja zwłok.

Wrażenia przy pierwszym podejściu:
Przy każdej kropce czułam się tak, jakbyś dawała mi po twarzy. Jeśli chodzi o nagromadzenie kretyńsko pourywanych zdań, przebiłaś [link widoczny dla zalogowanych]. Wszechobecne inwersje są całkowicie niepotrzebne, niepotrzebnie wkurwiają czytelnika. Kolejną kwestią są powtórzenia - WTF, refren jaki czy co? Nagromadzenie słówek-waty też daje się we znaki... zaraz, Ty W OGÓLE NIE UŻYWASZ ŚRODKÓW POETYCKICH!!!
Ogólnie Twoja poezyia jawi mi się jakoś tak: